X երկրի ղեկավարը ուղերձ է հղում ժողովրդին այդ երկրի Անկախության հռչակագրի տոնի կապակցությամբ, այսինքն, այդ երկրի ստեղծման, ձևավորման գաղափարաբանական ու գոյաբանական հենքի արժևորման ու կարևորման առիթով, որին տրված է պետական տոնի կարգավիճակ: Այդ ուղերձում X երկրի ղեկավարը հիմնահատակ կոտրում, մերժում և դավաճանում է այդ երկրի պետականության ձևավորման վերը նշված ողջ կատեգորիալ ապարատը՝ հղում անելով ոչ մի բանի վրա: Ուղղակի, իր քաղաքական շահերից ելնելով, ինքը որոշում է, որ անկախության ու պետականության մասին քաղաքացիների պատկերացումներն ու ընկալումները փոխվել են, վե՛րջ: Այսինքն, իբր փոխվել է և չկա այն ամենը, ինչի առիթով այդ ղեկավարը ուղերձ է հղում և շնորհավորում իր ժողովրդին:
Չեմ անդրադառնա այն բառակազմական անմիտ կույտին՝ մի կողմ թողնելով այդտեղ տեղ գտած հակասությունների, դատարկաբանության, սխալականության, կեղծարարության աստիճանը: Կֆիքսեմ միայն մեկ հանգամանք՝ այդ X երկիրը Հայաստանն է, և ձեզ այսօր շնորհավորում են այն կապակցությամբ, որ շնորհավորանքի առիթն ու բովանդակությունը մերժելի են համարում իրենք, բայց՝ ձեր անունից:
Միևնույն ժամանակ, հռչակագրի փոխարեն, որպես երկրի գաղափարաբանական ու գոյաբանական հենք, նորից ձեր անունից և ձեզ՝ ոչ թե առաջարկում, այլ դեմ են տալիս մի ինքնագիր բանաստեղծություն:
P.S. Ռուանդայից մինչև Բութան, Սոմալիից մինչև Զամբիա որևէ երկիր, որն ունի թեկուզ ցածր զարգացածության աստիճան, կրթական ցենզ, չքավորություն և այլն, թույլ չէր տա, որ իր երկրի ղեկավարը իրեն շնորհավորի այն կապակցությամբ, ինչը լիակատար մերժում է և դրա տեղը առաջարկում բանաստեղծություն:
Վլադիմիր Մարտիրոսյան